Spiderdog -pies pająk

[AnnaJagna]

http://www.psy.pl/aktualnosci-psy/art8071,pies-pajak-grasowal-po-warszawie.html
Hm...

[CanisFamiliaris]

Mnie się ten filmik niesamowicie podoba zapewne z moim strachem przed pająkami zeszłabym na zawał natychmiast, co nie zmienia faktu że szczerze się uśmiałam

Filmik obrazuje też ludzką łatwowierność. Toć chyba już w 6 klasie podstawówki uczono, że pająki nie mogłyby osiągać takich rozmiarów - jest to nierealne.

[AnnaJagna]

My też się uśmialiśmy.
Jestem pewna, że osoby na filmie nie były przypadkowe.

[Zofia]

Gdyby osoby te były przypadkowe - powinny wytoczyć proces. Winda i ulica są przestrzenią publiczną. W przestrzeni publicznej nie ma miejsca na atak na drugiego użytkownika; stworzenie sytuacji tak szokującej jest niewątpliwym atakiem.
Gdyby ci ludzie byli przypadkowi - także pies zostałby narażony na śmiertelne niebezpieczeństwo - przerażony człowiek mogłby rzucić w pseudopająka wszystkim, co dostępne pod ręką lub użyć gazu. Gdybym szła ulica sama, prawdopodobnie uciekałabym z krzykiem. Gdyby obok mnie było dziecko lub ktoś, za kogo czuję się odpowiedzialna - to nawet torebka, ktorą z zamachem uderzyłabym w rzekomego pająka, mogłaby skrzywdzić pieska. A jedno kopnięcie twardym butem w wykonaniu silniejszego ode mnie mężczyzny zabiłoby to małe zwierzątko.

Zofia

PS przy arachnofobii człek nie zastanawia się nad możliwą wielkością pająka. Każdy jest za duży. O wiele za duzy. Akurat ja cierpię na arachnofobię w dość skrajnej postaci.

[AnnaJagna]

Ma Pani absolutną rację. Film jest jednak z pewnością wyreżyserowany, to widać. Chociaż przez pierwsze minuty biłam się z myślami i przyglądałam uważnie.
Oszołom z gościa.

[Wadera]

Niektórzy są przekonani, że ludzie byli przypadkowi...

http://www.zombiesamurai.pl/2014/09/nie-bawia-mnie-zarty-robione-kosztem-innych/

[AnnaJagna]

Autor tekstu ma rację, ale przyglądając się uważnie temu filmikowi, jestem pewna, że osoby były zatrudnione. Jeśli tak nie było, to faktycznie nie ma się co śmiać.

[CanisFamiliaris]

Ja przez pewien czas chodziłam na terapię związaną z lękiem przed pająkami w dzieciństwie. Spotkanie z pająkiem, każdym, kończyło się jeśli nie panicznym wrzaskiem to atakiem astmy na tle nerwowym. Tym bardziej wszyscy się dziwili wiedząc, że wychowałam się na wsi. Pająki były i nadal są czymś najokropniejszym - z tym, że po tylu latach umiem już opanować niektóre odruchy.

Opanować na tyle, że mogę wysiedzieć w pokoju moich znajomych, pasjonatów ptaszników - ale nikt nie zmusi mnie bym podeszła czy nawet popatrzyła na terarium, czy wzięła pająka do reki. Mogę opanować moją reakcję i tyle. Pamiętam sytuację z czasów studiów, gdy mój kolega, obecnie wzięty weterynarz, nie mogąc uwierzyć, że aż tak można się bać, gdy pracowałam na mikroskopie, obok odczynników położył mi wylinkę z pająka - darcie było chyba słychać na każdym pietrze, szlag trafił odczynniki, ja dostałam ataku astmy i prawie zrzuciłam mikroskop.

To co wyniosłam z terapii, to świadomość co jest realne a co nie i to pomaga opanować lęk.

Ja pewnie w takiej sytuacji najpierw zeszłabym na zawał, i pośmiertnie doszłoby do mnie, że to niemożliwe

Co nie zmienia faktu, że się uśmiałam szczerze

[Joan]

Ja się niestety nie uśmiałam, choć nie cierpię na brak poczucia humoru. Po prostu - nienawidzę makabresek w jakiejkolwiek postaci. Na arachnofobię też cierpię. Arachnofobia to niekoniecznie wyłącznie lęk - to również obrzydzenie. Jeśli nawet uda mi się zabić pająka, to nie potrafię go sprzątnąć.

W moim pojęciu ten filmik, tak czy siak, był niesmaczny.

[poziomka]

Z tego co pisał autor filmiku na swoim profilu na fb to Ci ludzie jednak byli przypadkowi...