Czarek, Lena i Julka, która skończyła roczek :)

[norineko]

Witamy wszystkich
Długo zwlekałam z decyzją o założeniu galerii swoim łobuzom, ale w końcu postanowiłam je przedstawić.
Zaczynamy chronologicznie - od głowy rodziny czyli Jego Cesarskiej Mości Cezara.
Cezar to imię doskonale opisujące charakter jegomościa. Jest on.... nie wiem dokładnie jakiego koloru krew w nim płynie, ale z pewnością ma błękitny odcień. Pewnie ktoś z przodków był jamnikiem, może ktoś inny pinczerem. Wskazują na to mikroskopijne niemal rozmiary - 18 cm wzrostu i 3,6 kg wagi. Ale nie dajmy się zwieść pozorom!
Cezar, pieszczotliwie zwany Cezarym, Czarkiem lub Czarusiem jest ostoją dostojności, godności osobistej, dumy i czaru. Nie ma osoby, której nie urzeka, choć charakterek ma niełatwy. Imponuje również odwagą.
A o to jak to się zaczęło:

Czaruś w schronisku:


Był ofiarą letnich wyjazdów - tak przypuszczamy. Dwa tygodnie mieszkał w lesie przy wylotówce pod Poznaniem. Nie pozwalał się złapać. W końcu złapano go i trafił do schroniska. Stamtąd zabrała go koleżanka, a potem ja na DT. Jednak pierwszy jego spacer oraz podróż do Poznania odbył się z nami, tj. w naszym towarzystwie. Zapamiętał, już w samochodzie pchał się do mamy. Po dwóch dniach był u nas - jako docelowy tymczasowicz

W domu u koleżanki (spędził tam dwie doby):


cdn.

[danuta waniek]

Witaj Magdo..tak to juz jest ze jak wakacje to pies staje sie przeszkoda, no ale znalazl sie taki ktos jak Ty i psinka ma dom.Doceniam takich ludzi jak Ty.Pozdrawiam Ciebie serdecznie....Ja i Kora.

[norineko]

Bardzo dziękuję za miłe słowa i również bardzo serdecznie pozdrawiam!

Szczerze mówiąc nawet się cieszę, że Czarka prawdopodobnie wyrzucono, bo inaczej nie byłoby go z nami. Czarek na pewno się sam nie zgubił. Ma doskonałą pamięć miejsc, potrafi zapamiętywać miejscowości, drogi, domy po dwóch latach niewidzenia i jednej tylko bytności w danym miejscu. Świetnie rozpoznaje drogę, po śladzie idzie wytrwale kilometrami. Wielokrotnie na wakacjach szedł na wyprawę raz, następnie drogę powrotną znajdował sam i pokazywał nam którędy należy wrócić do domu. Można było zamknąć oczy i zdać się na niego. Robi to sam, bez żadnego polecenia. To jego wyjątkowa cecha, bardzo rzuca się w oczy na wszelkich spacerach. Jeśli jest gdzieś raz, następnego dnia pokazuje, jak wyglądał wczorajszy spacer, ze szczegółami, np. gdzie odpoczywaliśmy, gdzie się bawiliśmy, którą ścieżką szliśmy. Nie musi to być zresztą następny dzień, może być następny miesiąc. Idąc z Czarkiem gdziekolwiek nie sposób się zgubić. Nie ma takiej możliwości. Jeżeli krążył wokół drogi, to z pewnością jego byli wyrzucili go z samochodu. A Ci, co go nie chcieli - cóż, niech żałują, bo jest czego!

Pomijam, że kochany, wdzięczny, idealny. Czarek to pies pewny siebie, o dużym poczuciu własnej wartości. Jest spokojny i naprawdę bardzo odważny. Owszem, są rzeczy, których się boi, ale nie daje po sobie tego poznać i umie nad sobą wówczas panować. Nie panikuje przy wystrzałach, burzę ma w głębokim poważaniu, doskonale czuje się w środkach komunikacji wszelkiej, obce psy nie robią na nim wrażenia, o ile nie są samcami pragnącymi spoufalać się nadmiernie z jego "żoną" Jest niezwykle posłuszny i inteligentny.

Tu już u nas w domu, około dwóch tygodni od przybycia...


A tu w miesiąc później na pierwszym wyjeździe...

[Joan]

Czaruś - nomen omen - jest czarujący. Myślę, że wśród przodków, oprócz jamnika, miał manchester teriera. Wskazuje na to jego umaszczenie, uszka i charakter, oraz niezwykła skoczność. Oboje mieliście szczęście, że trafiliście na siebie. Ty, bo jest naprawdę fajnym pieskiem, a on, bo nie wiem, czy ktoś inny, potrafiłby docenić jego zalety, wykrzesać z niego wszystko, co potrafi, rozumieć go i tak bardzo go kochać.

[norineko]

Dziękuję Joan Myślisz, że manchester teriera? Faktycznie, możliwe. Oj, charrrrakterek to ma! Ale mnie on nie przeszkadza, a wręcz przeciwnie
Z tym, że Czarek jest naprawdę mikroskopijny, prawie chiuaua.
Widać to trochę przy Lenie:

[Joan]

Ja myślę, że budowa i charakter mówi więcej niż wzrost. Mały wzrost u psów jest wynikiem mutacji. Tu właściwie wystarczyłoby skrócić nóżki manchesterowi (to wyjątkowo długonożny terrier) i mamy Czarusia. Kto wie zresztą, czy w szczenięctwie był dobrze odżywiony, a to ma baaaardzo duży wpływ na wzrost i na cały kościec. W każdym razie, jeśli nie ma we krwi manchestera, to z pewnością ma pinczerka. A w ogóle, nie ma to większego znaczenia. Jest niepowtarzalny.

P.S. A Lena, na pierwszym zdjęciu, wygląda egzotycznie. Super.

[calajakja6]

Ale ma wielkie oczka ta mała psina.Fajniutko razem wygladaja.

[norineko]

Oj, śmieszni to oni są
Najlepsze są komentarze ludzi, którzy nas mijają... Z reguły większość raczej bardziej .... w kwiecie wieku osób bardzo się dziwi, że Lena nie pożarła jeszcze Czarka (sakramentalne pytanie "CZY ONI SIĘ ZGADZAJĄ?"). Są i tacy, którzy pragną nas umieścić na jakiejś reporterskiej fotce opatrzonej tytułem - "Najbardziej dobrana para roku".
Ale przeważnie jak idziemy razem to niestety Czaruś zaskarbia sobie całą uwagę wszystkich widzów i biedna Lena idzie w odstawkę, choćby stanęła na rzęsach. Czaruś tylko spojrzy i każdy się rozczula.... A patrzeć to łobuz umie....
Najgorsze, że każde, choćby najbardziej widowiskowe ćwiczenie wykonane przez Lenę umiera w połączeniu z czymś takim:


lub takim:


lub też takim:


tudzież takim:

[Wadera]

Nie no, nie mogę z niego

[norineko]

Czarek dostał propozycję udziału w festynach jednej z organizacji pomagającej zwierzętom. Ma zostać modelem i pomóc promować adopcje. Pojawiła się nawet propozycja opracowania programu występu artystycznego Lena też dostała propozycję, no ale oczywiście przy Czarku - to co zawsze...
A to wszystko efekt przypadkowego i niezamierzonego udziału w festynie organizacji pozarządowych, gdzie oboje z Leną odciągnęli uwagę zwiedzających od występujących na scenie artystów. Kilka pokazowych "prosideł" oraz kilka innych sztuczek i zrobiło się tłoczno od fotoreporterów i widzów. Czuliśmy się jak na sesji. Jeden z fotoreporterów poprosił nawet o lepsze ustawienie się do zdjęć i odsłonięcie modeli Nie mam pojęcia gdzie te zdjęcia poumieszczali, pewnie krążą gdzieś w świecie bez naszej wiedzy. Jeden fotograf był z fundacji, więc może wylądujemy na ich stronie.
Czaruś wzbudzał zachwyt, bo tu już nawet nie chodziło o jego sztuczki i słodki wygląd, ale o zachowanie. Otóż jak prawdziwa gwiazda prezentował to, co do niego należało, natomiast gdy jakiś fotograf ze swą lustrzanką za bardzo się naprzykrzał, to Cezar wykonując jakieś ćwiczenie potrafił jednocześnie rozmawiać z fotografem. Niezbyt pochlebnie chyba. Wyglądało to przekomicznie i budziło jeszcze większy zachwyt. No bo trzeba sobie wyobrazić: Czarek patrząc na mnie składa łapki na siedząco a tu obiektyw z prawej. Czarek sobie nie przerywa i odwracając tylko głowę mówi oburzony "wrau" wprost w obiektyw. I znów na mnie patrzy.
Lena również zyskała ogromną sympatię, ale wolała oddawać się pieszczotom wolontariuszy. Wolała też nie patrzeć, jak Czarek się wygłupia