Jak należy interpretować opis psa

[myszo1skoczek]

Jak należy interpretować standardowy opis psa.

Na jednym z portali owczarkarskich toczy się dyskusja na temat opisu psa przez sędziego na wystawie. Jako osoba przywołana do tablicy zdecydowałem się wyrazić zdanie na ten temat. Najpierw jednak kilka słów wstępu.
W ostatnich latach daje się zauważyć tendencję, że na wystawie krajowej lub międzynarodowej zapisanych jest 30 – 40 owczarków. To jest niezły wynik. Wiedząc o tym oddziały do sędziowania zapraszają z reguły jednego sędziego, zakładając, że czas oceny jednego psa powinien zamknąć się w czasie 3 minut. Jeżeli na tej wystawie zapisano ok. 40 owczarków, a konkurencje finałowe rozpoczynają się już od godz. 14.00, to sędzia ma względny komfort i może bardziej wnikliwie ocenić każdego psa i tym samym dać mu bardziej obszerny opis.
Zdarzają się również sytuacje takie jak ostatnio w Rzeszowie, gdzie miałem do przesędziowania stawkę ponad 80 owczarków. Wtedy trzeba się naprawdę spieszyć, rezygnować ze słownych opisów dla publiczności, dawać bardziej skrócone, lakoniczne opisy.
Gdyby stosowano u nas np. system z owczarkarskich wystaw w Niemczech, gdzie sędzia nie dyktuje opisu sekretarce, a tylko na koniec dla publiczności głośno opisuje bardziej szczegółowo czołówkę, a mniej szczegółowo resztę stawki – nasze wystawy byłyby niewątpliwie ciekawsze i bardziej atrakcyjne dla obserwatorów.
Poniżej zamieszczam przykładowy opis psa:

- więcej niż średni, średniosilny, o prawidłowych proporcjach, bardzo dobry typ i wyraz, dobra głowa z wysoką maską, wysoki kłąb, mocny prosty grzbiet, dobrze ułożony zad powinien być dłuższy, prosty, prawidłowy front, prawidłowe proporcje klatki piersiowej, dobrej długości ramię powinno skośniej leżeć, dobre kątowanie kończyn przednich, bardzo dobre tylnych, nieco luźne stawy skokowe. Kończyny stawia równolegle lecz tyłem nieco wąsko. Silna, przestrzenna, dynamiczna akcja. Dobrze przygotowany i zaprezentowany.

To jest mój jeden z wielu opis na stój psa z oceną doskonałą.
Teraz rozbieramy na czynniki pierwsze wszystkie elementy tego opisu:

1. Wzrost owczarka niemieckiego zgodnie z wzorcem mieści się w widełkach 60 cm – 65 cm dla samca i 55 cm – 60 cm dla suki.
Średni mieści się w granicach 62,5 cm – 63 cm dla samca i 57,5 – 58,0 cm dla suki.
Więcej niż średni – to 63,5 – 64,0 cm dla psa i 58,5 – 59,0 cm dla suki
Duży – to 64,5 – 65,0 cm dla psa i 59,5 – 60,0 cm dla suki
Na górnej granicy wzrostu – tego określenia używam, jeżeli moim zdaniem (a akurat nie mam możliwości zmierzenia) zwierzę niewiele przekracza wzrost dopuszczalny wzorcem. Bardzo rzadko zdarzają się psy poniżej średniego wzrostu. Można tu użyć określenia – prawie średni, mały. Ta klasyfikacja wzrostu dotyczy oczywiście psów już ukształtowanych, tj. od klasy młodzieży wzwyż. W klasach młodszych stosuję podobną klasyfikację wzrostową trochę na wyrost, przypuszczając jaki wzrost zwierzę osiągnie w przyszłości.

2. Idealny owczarek powinien być: umięśniony, mieć prawidłową (lecz bez przesady) grubość i siłę kości kończyn (fundament : mocny, słaby, delikatny). Określenie średniosilny – to określenie formatu bliskiego ideału. Dorosły samiec o wadze 35 – 40 kg to pies: szybki, zwrotny, wytrzymały, a taki powinien być owczarek. Psy z tzw. sektora sportowego nie przekraczają 40 kg, a jakie są sprawne! Pamiętajmy, że każdy centymetr wzrostu to wzrost wagi i tak np. pies o wzroście 67 cm może ważyć 45 kg a taka waga ogranicza: szybkość, skoczność, zwrotność i wytrzymałość. Określenie silny charakteryzuje psa – sukę o mocnym umięśnieniu, grubej kości. Stosuje się również określenia: suchy, zwarty, związany, pełen substancji – te określenia dotyczą umięśnienia psa, silnego, stabilnego grzbietu, prawidłowych wymiarów tułowia. Określenie silny nie jest równoznaczne z masą psa. Pies może być określany jako średniosilny, ale mieć nadmiar zbędnej masy (otyły). Szczególnie widać to w ruchu, kiedy przelewa się grzbiet, opada kłąb, widać słabą kondycję, przez co ruch jest ograniczony.
Reasumując: optymalne dla owczarka psa czy suki to określenia: więcej niż średni, bądź duży, średniosilny.

3. Owczarek niemiecki zgodnie z wzorcem jest wpisany w kontur leżącego prostokąta, z racji tego jest psem nieco wydłużonym. Określenie prawidłowe proporcje wysokości do długości określają proporcje zgodnie z wzorcem. Można też napisać: wydłużony, wyraźnie wydłużony, zdarzają się też rzadko psy nadmiernie krótkie. O ile nadmierna długość nie przeszkadza suce, to u psa nie jest to cecha poszukiwana. Owczarek określany jako krótki, zdecydowanie gorzej prezentuje się w szybkim ruchu. Brak tu rytmiki i płynności, kończyny szczególnie tylne nie mają takiej przestrzeni jak u psów wydłużonych.

4. Typ i wyraz. Sędziowie niemieccy mają bardzo dużo określeń związanych z wyrazem. U nas określa się to bardzo lakonicznie. Określenie typ – to w skrócie – zwierzę zgodne z opisem anatomicznym zamieszczonym we wzorcu. Typowa dla rasy: wielkość, waga, kolor umaszczenia, psychika.
Bardzo dobry wyraz – to określenie niezmiernie pojemne. Wyraz to postawa, czujna i wyczekująca. Pies musi sprawiać wrażenie, że jest zawsze gotowy na wypełnienie rozkazu. Musi mieć podniesioną głowę, otwarty pysk, rozglądać się, być pewnym siebie. O wyrazie najwięcej mówi głowa owczarka. Musi być proporcjonalna do reszty tułowia. Co prawda „owczarek nie chodzi na głowie”, ale zbyt duża, ciężka lub zbyt mała, lekka głowa zarówno u psa i suki nie sprawiają korzystnego wrażenia. Rozłożenie znaczeń na głowie, dużo czerni, wysoka ciemna maska wraz z ciemną kufą, bardzo pozytywnie wpływa na wyraz. Uszy powinny być postawione i pies powinien nimi pracować. Oko powinno być możliwie ciemne i wyrażać odczucia psychiczne psa. Powinien patrzeć prosto, czujnie. Doświadczony sędzia od razu spoglądając psu w oczy potrafi ocenić jego psychikę. Pies nie uciekający wzrokiem, nie szukający miejsca na ucieczkę, patrzący ufnie i wesoło – to pies o bardzo dobrym wyrazie. Pies o wyprostowanej sylwetce, postawionych uszach i pewnym wzroku – to owczarek zgodny ze wzorcem. W określeniu wyraz mieści się jeszcze kształt głowy. Na pierwszy rzut oka powinno się rozróżnić płeć oglądanego owczarka. Zdarzają się w opisach określenia np. zakłócony wyraz płci. W większości dotyczy to suk. Suka powinna być :kobieca”, bardziej delikatna od psa. Potoczne określenie – tylko wielka, mocna (trochę samcza) suka urodzi „samca” powinno się włożyć między bajki. Doświadczenie pokazuje, że mamy w Polsce bardzo dużo wielkich, mocnych suk, a czy urodziły dużo poszukiwanych samców? Odpowiedzcie sobie koledzy sami.

5. Kłąb – czyli teoretycznie najwyższy punkt na grzbiecie. Są określenia: wysoki, zaznaczony, normalny, płaski, zaniżony. Ja zawsze sprawdzam przy opisie „na stój” położenie kłębu w luźnym, swobodnym marszu na luźnej smyczy. Pies pokazywany na wyprężonej smyczy przeważnie – jak nadmiernie nie ciągnie – ma wysoki, bądź zaznaczony kłąb. Najlepsze określenie to „wysoki kłąb na stój i w ruchu”.

6. Grzbiet to bardzo ważny element budowy anatomicznej. Powinien być prosty od kłębu do zadu. Obecnie grzbiet wysklepiony w partii lędźwiowej (okropne określenie – karpiowaty) jest niepożądany. Powinien być prosty – bez żadnych wgłębień na kręgu przeponowym. Prosty, muskularny, o linii lekko opadającej, a nie równoległej do podłoża. Spotyka się określenia luźny grzbiet to przy psach z nadmiarem masy a do tego nie wytrenowanych. Jeszcze gdzieniegdzie występuje określenie grzbiet łękowaty .Prosty, mocny grzbiet wraz z zadem tworzy tzw. „górną linię”, która może być : harmonijna, zakłócona, nieprawidłowa.

7. Zad. I tu ilu sędziów i obserwatorów – tyle zdań.
Zad powinien mieć przede wszystkim – dobre, prawidłowe ułożenie, tj. pod kątem ok. 22 stopni. To ułożenie zadu a nie długość gwarantuje prawidłowy ruch. Zad może być: długi, o prawidłowej długości, normalny, nieco krótki, mógłby być dłuższy, krótki, zbyt krótki. Noszenie ogona „do góry” – szczególnie przez młode, pełne temperamentu, zadziorne samce – nieco zakłóca prawidłowy ogląd zadu. Poza tym zad może być: prosty, nachylony, zbyt nachylony, skośny, nadmiernie skośny. Z tych określeń położenia i długości zadu możemy ułożyć kilka kombinacji. Ideałem jest określenie: długi, prawidłowo ułożony zad.

8. Front – czyli ustawienie kończyn przednich oglądane z przodu. Występują tu określenia frontu: prosty, prawidłowy, wąski, nieco wąski, jeszcze dobry. Łączą się z frontem określenia: francuska postawa, zbieżny, rozbieżny, luźne łokcie, łokcie zbyt przylegające lub zbyt odstające, długie palce, luźne nadgarstki, nadgarstki (śródręcze) zbyt prosto ustawione, łapa zbyt płaska.

9. Z frontem powiązane są także proporcje klatki piersiowej. Klatka piersiowa to „powietrze” , to wydolność psa. Powinna być dostatecznie szeroka – patrząc od przodu, dostatecznie długa – patrząc z boku, odpowiednio głęboka, czyli powinna sięgać najwyżej do łokci. Krótka, zbyt głęboka klatka piersiowa, nie dość, że sprawia niekorzystne wrażenie, to jeszcze utrudnia prawidłowy ruch kończyn przednich.

10. Dobrej długości ramię powinno skośniej leżeć – to tylko jedna z możliwych kombinacji ramienia i łopatki. Najlepsza kombinacja to długie, prawidłowo ułożone ramię, tym samym możemy powiedzieć, że kątowanie ramienia z prawidłowo ustawioną łopatką jest bardzo dobre. To się zdarza, ale u naszych psów najczęściej występuje kombinacja: ramię powinno być dłuższe i lepiej (pod lepszym kątem) ustawione. Często występuje określenie „strome ramię”. To oznacza, że ramię ustawione jest pod zbyt ostrym kątem. Długie, zbyt stromo ustawione ramię powoduje, że ustawiony „na stój” pies prezentuje imponująco wysoki kłąb. A to, że wypada on na szyi, to już inna sprawa.

11. Kątowanie kończyn tylnych – obecnie występuje tendencja, aby nie było zbyt głębokie, aby kość podudzia nie była zbyt długa, gdyż może to powodować słabą stabilność stawów skokowych. Dąży się ponownie do tego, aby długość kości udowej i podudzia były zbliżone. Na naszych wystawach najczęściej występuje kombinacja: dobre kątowanie kończyn przednich i bardzo dobre kątowanie kończyn tylnych. Nie jest to określenie od razu dyskwalifikujące, gdyż nawet psy i suki z grona VA maja taki opis.

12. Jeżeli oglądamy owczarka w wolnym ruchu z tyłu, możemy określić jego ustawienie kończyn. Mogą wystąpić takie kombinacje: równoległe, szerokie, prawidłowe, wąskie, zbyt wąskie ustawienie kończyn. Mocne, luźne, jeszcze luźne (u zwierząt młodych) stawy skokowe. Zbieżne bądź rozbieżne ustawienie kończyn. Krowia postawa tylnych kończyn. U nas najczęściej występuje kombinacja: równoległe ale nieco wąskie ustawienie tylnych kończyn. Można też stosować określenie: szerokie, dobrze umięśnione udo.

13. Akcja, czyli ruch. Owczarek powinien biec: rytmicznie, płynnie, ruchem niewymuszonym, jak najmniejszym wysiłkiem pokrywać jak największą przestrzeń. To najlepiej widać w klasie użytkowej podczas biegu przy nodze. Tu najlepiej widać wszystkie wady ruchu. W innych klasach nauczony ciągnięcia, pędzący do przodu, pobudzany przez przewodnika i nawoływany w różny sposób przez np. właściciela pies/suka jest w stanie wywołać u obserwatorów korzystne wrażenie, ale nie jest w stanie oszukać doświadczonego sędziego. Ideałem jest ruch psa z uniesioną głową, prostym mocnym grzbietem, biegnącego rytmicznie tzn. ilość kroków kończyn przednich i tylnych jest taka sama przy pokonywaniu określonej odległości (na przykład na długiej prostej). Ruch powinien być płynny, przestrzenny, niewymuszony, kończyny przednie powinny upadać (dotykać podłoża) jak najdalej, kończyny tylne powinny sięgać jak najdalej pod brzuch i być wyrzucane jak najdalej do tyłu. Bieg owczarka na wystawie powinien sprawiać wrażenie, że jest przez psa wykonywany chętnie, bez przymusu. Para (pies + przewodnik) szybko biegnąc po ringu z obłędem w oczach nie sprawia - szczególnie na obserwatorach – zbyt korzystnego wrażenia.

14. Pies powinien być do wystawy przygotowany: kondycyjnie, psychicznie, kosmetycznie. Przewodnik powinien mieć na tyle wiedzy i rutyny wystawowej, aby umieć zatuszować wady, uwypuklić zalety czyli umiejętnie zmylić sędziego. Powinien mieć w sobie tyle luzu, aby się nadmiernie nie spinać i nie przekazywać swojego zdenerwowania wystawianemu psu.
I takich wystawców lubię i cenię.

Marek Czerniakowski
Źródło: http://www.owczarek-niemiecki.ipnet.pl/ ... 1112#11112

[Aga i N]

"Doświadczony sędzia od razu spoglądając psu w oczy potrafi ocenić jego psychikę. " - idę na wystawę w karcie oceny dostanę opis - ZBÓJ

artykuł świetny, bardzo wciągający... polecam

A pytanko - czy gdyby zagadać takiego sędziego poza wystawą to by się zgodził coś powiedzieć o takim psie który w wystawie nie uczestniczył? Tak z ciekawości pytam bo mnie nigdy terminy wystaw owczarków nie pasują... a kiedy przyszłam do ZK na odebranie rodowodu to była jakaś długa kolejka do kogoś z ZK bodajże jakiegoś sędziego i nie chciało mi się czekać żeby coś powiedział mi o moim psie. Ah ta ciekawość, pierwszy stopień do piekła