Pies w areszcie. W środę wyrok.

[Zofia]

Jak ktos pisze o akicie, że to uosobienie łagodności, to można się nieco zdziwić.
Agresja ludzi nakierowana na pogryzioną kobietę też jest dla mnie nie do pojęcia. I tym bardziej nie wierzę w wersję z tej strony barykady.
Oczywiscie może trafic się łagodny akita, tak jak może być nieruchawy malinois, ale to raczej wyjątek niż reguła. A juz na pewno nie jest łagodny pies, który bez ostrzeżenia, bez natychmiastowego puszczenia po pierwszym uderzeniu, rozszarpuje kobiecie rękę. Łagodny pies nie zada takich ran człowiekowi.

Zofia Mrzewińska

[matinee]

Jeśli zdjęcia podlinkowane wcześniej są prawdziwe to widać wyraźnie, ze ten pies ugryzł kilkakrotnie; to nie było jedno chwycenie zębami, wystarczy policzyć dziury po kłach. To są te niewielkie (ale głębokie, czego nie widać), okrągłe; te rozległe szarpane to reszta "garnituru" zębów. Miałam okazję być "kłapnięta" przez Alama przy szarpaniu gryzakiem, omyłkowo, więc spanikowany zaraz puścił - i zostały mi właśnie takie okrągłe dziury po kłach i kilka siniaków.

Autor postu otrzymał pochwałę

[Joan]

To nie pies wypowiada się w agresywnym tonie, ale z punktu widzenia psychologii zrozumiała jest projekcja ludzkiej agresji na psa. Znów, to ludzie wypowiadają się agresywnie i z tego powodu łatwiej agresję przypisać psu. Jakież to ludzkie... "Tym bardziej nie wierzę", bo jacyś zupełnie obcy, postronni komentatorzy, wzbudzają w nas niechęć. To są właśnie te mechanizmy, które pozwalają za własne winy skazywać zwierzę na śmierć. Czujemy niechęć do człowieka, a zabijamy psa...
Oglądałam i rany trenera, który szkolił mojego agresywnego psa i na temat własnych miałabym coś do powiedzenia, ale w tej sytuacji powstrzymam się od komentarza.

[Zofia]

Tym bardziej nie wierzę relacjom wlaścicielki psa - to, że nie wierzę w jej wersję, nie znaczy, że przerzucam odpowiedzialność na psa. Tylko właścicielka jest odpowiedzialna za to, co się stało - pies nie jest nigdy niczemu winien, żyje w środowisku ludzi nie rozumiejąc ludzkich praw. My stwarzamy sytuacje, na które zwierzę reaguje swoim zachowaniem, my rozmnażamy trudne psy i pozwalamy, aby ludzie bez pojęcia kupowali psy trudnych ras - kupno akity dla dziecka, bo taki wzruszający film - to przekracza granice głupoty. W Stanach w swoim czasie, jak podawały media, zabito tysiące dalmatyńczyków - po filmie Disneya ludzie oczekiwali takich samych zachowań od żywych zwierząt. A jak się zachowywały inaczej, szły pod igłę. Jeśli z winy właścicielki ten akita zostanie zabity, to nie za karę, tylko dlatego, żeby inny człowiek nie został pogryziony. Jeśli opinia behawiorysty wypadnie dla niego korzystnie - powinien na pewno zmienić właściciela. A dotychczasowa właścicielka powinna mieć zakaz posiadania psów innych niż pluszowe.
To my, ludzie jesteśmy najbardziej agresywnymi zwierzętami i dlatego wlaśnie tak chętnie podpieramy się agresją zwierząt, najlepiej, aby skierowaną przeciw innym ludziom.

Zofia Mrzewińska

[MarzenaG]

To my, ludzie, jesteśmy odpowiedzialni za zło tego świata. Nie zwierzęta, nie komputery, nie zjawiska pogodowe, tylko my.

Z powodu naszej lekkomyślności, buty, bezmyślności, pazerności, wygody itp. itd. giną na kuli ziemskiej nie tylko zwierzęta, ale i ludzie, umiera też cała przyroda. Tak było, jest i, niestety, będzie. A konsekwencje naszych zachowań z reguły ponosi strona niewinna. Przykre to i bolesne, ale tak jest.

Mnie w całej historii najbardziej niepokoi i zdumiewa postawa właścicielki akity, która CAŁĄ (!) winę za zdarzenie przerzuca na pogryzioną kobietę. Gdzie pokora, gdzie wyciąganie wniosków, gdzie uderzenie się w piersi?????

Ja raz byłam na Kolegium z powodu mojej poprzedniej suki. Bo Dona, spotkawszy przy wejściu do naszego bloku moich Dziadków i witając się z nimi żywiołowo, szarpnęła za nogawkę spodni przeciskającą się między nimi dziewczynę. Spodnie ucierpiały, noga nie. Dona była wtedy na smyczy. Zapłaciłam grzywnę, przeprosiłam. A mogłam przecież zwalać winę na dziewczynę - bo mogła poczekać, bo po co się pchała, bo pies był na smyczy, czyli zgodnie z przepisami. Ale to była tylko i wyłącznie moja wina, bo to do mnie, jako przewodniczki psa, należy zachowanie szczególnej ostrożności. Do mnie, nie do innych.

[Joan]

Jeszcze raz powtarzam, że nie wiemy, jak wyglądała sytuacja. To, że nie podoba nam się wypowiedź właścicielki akity, nie świadczy o tym, że nie jest prawdziwa. To znana prawda, że ludzie przetwarzają informacje tendencyjnie i sprowadzają doświadczane sytuacje do najprostszych stereotypów, dlatego łatwiej im oceniać, niż rozumieć. Ja wierzę psu i uważam, że w pewnych sytuacjach ma prawo do agresji przypisanej jego naturze.

[Zofia]

Jak wyglądała sytuacja - nie wiemy, ale wiemy, jakie były konsekwencje zlamania prawa przez właścicielkę akity. Zgodnie z prawem tamtego kraju akita w publicznym miejscu powinien być w kagańcu. Nie był i pogryziona kobieta przeszła kilkugodzinną operację. Nie wiadomo, czy w internecie zaczęla nagonkę na psa i właścicielke, ale wiadomo, że wlascicielka akity rozpętała nagonkę na ofiarę pogryzienia.

Zofia Mrzewińska

[matinee]

To znana prawda, że ludzie przetwarzają informacje tendencyjnie i sprowadzają doświadczane sytuacje do najprostszych stereotypów, dlatego łatwiej im oceniać, niż rozumieć. Ja wierzę psu i uważam, że w pewnych sytuacjach ma prawo do agresji przypisanej jego naturze.

Joan, nie bardzo rozumiem, co masz na myśli pisząc, że pies "ma prawo do agresji przypisanej jego naturze". Z tego co jako biolog wiem o psach, to agresja zdecydowanie nie jest cechą przypisaną ich naturze - w procesie udomowienia osobniki agresywne zostały wyeliminowane z oczywistych przyczyn. Cechą najbardziej leżącą w naturze psa jest uległość i chęć współpracy z człowiekiem; oczywiście u konkretnych osobników agresja czasem się pojawia i te dwie przeciwstawne cechy (agresja - uległość i współpraca) istnieją w różnych proporcjach i w różnym stopniu są ujawniane, głównie z powodu niefrasobliwych zasad hodowli, niestety.

Natomiast jeśli rozumiesz przez to (a tak mi się wydaje z kontekstu Twojej wypowiedzi) zrozumienie agresywnego zachowania psa w konkretnej sytuacji, to zgadzam się, że czasem zachowanie agresywne jest zrozumiałe. Co innego jednak rozumieć, a co innego dopuszczać do takich zachowań. Uważam, że to drugie jest nie do przyjęcia.

Mój pierwszy owczarek miał wrodzony silny instynkt obrony i zdarzyło mu się kilka razy w 14-'letnim życiu atakować ludzi, w jego mniemaniu - w naszej obronie. We wszystkich przypadkach rozumiałam, dlaczego tak się zachował, ale za każdym razem niemal na kolanach dziękowałam Bogu, że był w kagańcu lub udało mi się go krzykiem zatrzymać - i nigdy nikogo nie pokaleczył. Gdyby tak się stało, miałabym wyrzuty sumienia do końca życia, że nie przewidziałam i nie zapobiegłam. I rozumienie reakcji mojego psa w niczym by nie pomogło - ani mnie, ani tym bardziej ofiarom. Bo rozumienie psa nie ma nic do rzeczy w sytuacji, gdy jego zachowanie powoduje cierpienie i ból. Nie mieści mi się w głowie, że mogłabym się tłumaczyć w stylu "on miał prawo, bo został sprowokowany..."

Pochwały przyznane za posta: 2

[Joan]

(...)
Natomiast jeśli rozumiesz przez to (a tak mi się wydaje z kontekstu Twojej wypowiedzi) zrozumienie agresywnego zachowania psa w konkretnej sytuacji, to zgadzam się, że czasem zachowanie agresywne jest zrozumiałe. Co innego jednak rozumieć, a co innego dopuszczać do takich zachowań. Uważam, że to drugie jest nie do przyjęcia.

Oczywiście, że to miałam na myśli, napisałam zresztą :'"w pewnych sytuacjach". Do "tych sytuacji" zaliczam właśnie działania w obronie stada, ewentualnie terytorium.
Oczywiście, że nie należy do tego dopuszczać i nigdy nie usprawiedliwiałam właścicielki.

Patrzę jednak na tę sytuację przez pryzmat "mojego użyteczka", którego już ponad rok "przerabiam na misia". Miało mi się nie udać, a jednak jestem na dobrej drodze. Zdobyłam jego zaufanie, którego nigdy nie potrafiłabym zawieść. Mogę sobie wyobrazić sytuację w której odpowiedziałby agresją. To są dosyć abstrakcyjne sytuacje, które, mam nadzieję, nigdy się nie zdarzą, ale od czasu, kiedy usłyszałam o tej historii z akitą, często o tym myślę, bo powoduje to we mnie dysonans poznawczy. Z jednej strony wiem, że pies ma być "owcą", która poddaje się różnym, najmniej miłym działaniom człowieka, z drugiej - to mnie wkurza, bo z jakiej racji tak ma być? W czym lepszy jest człowiek, który krzywdzi zwierzę a to zwierzę ma nie mieć prawa do obrony? Troje z moich psów, będą zawsze wspierać moje działania i nigdy nie zmuszę się aby mieć im to za złe. Jeśli ja będę się z kimś biła ( oczywiście nie w żartach) - one będą gryzły.

Na sąsiednim forum jest taki temat :"Psy sąsiada prawie mnie zagryzły". Dotyczy to artykułu : http://media.wp.pl/kat,1022943,wid,1551 ... aid=1111be
Niestety, nie mogę się z tym zgodzić, że kiedy włamywacz złamie sobie nogę na moich nieodśnieżonych schodach, to ja za to odpowiadam, a moi goście mogą robić w moim domu, co im się żywnie podoba, łącznie z odkręcaniem kurków od gazu, rzyganiem na chodnik, myszkowaniem po sypialniach i uruchamianiem sprzętu. Do mojego domu nikt nie wchodzi i nie wychodzi bez mojej wiedzy.
To właśnie ludzie, mając się za istoty wyżej rozwinięte niż zwierzę, mają przestrzegać kultury, norm, oraz szanować świat ożywiony i nieożywiony.

[Zofia]

Niekontrolowana agresja nie jest moim zdaniem przypisana psu - pies o zdrowej psychice nie przejawia agresji ponadnormatywnej - zaprzestaje agresywnych zachowań, gdy zagrożenie mija, hamowanie agresji jest cechą wrodzoną, podobnie jak sygnały ostrzegawcze. Umiejętność hamowania agresji, szczególnie wobec znajomych osobników, decydowała o przetrwaniu wilków. Owszem, ludzie bardzo starali się, i w wielu przypadkach skutecznie, wyhodować psy, które raz pobudzone, nie kontrolują wlasnej agresji. Które mają bardzo niski próg pobudzenia, a skrajnie wysoki prog hamowania - lub brak hamowania, dopoki ofiara ataku żyje. Ale takie psy muszą być zawsze pod specjalną kontrolą, zwłaszcza w publicznych miejscach.
Pogryzienie nie miało miejsce w domu właściciela, tylko na ulicy. I to nie było ostrzegawcze kłapnięcie, przytrzymanie, uderzenie zębami - tylko niekontrolowana agresja, której nie była w stanie natychmiast powstrzymać wlaścicielka psa. To już wystarczający dowód, że ten pies nie może wrócić w te same warunki, do tych samych ludzi.
W Polsce jest przyzwolenie na agresywne zachowania psów w publicznych miejscach. Jest aprobata dla psiej agresji, na atakowanie przechodniow zza siatki, ujadanie na smyczy, szarpanie sie do rowerzysty, zagryzienie drugiego psa; odpowiedzialność za to, co robi pies niemal nie istnieje. I chyba dlatego wlascicielka akity znalazla na forach tak wielu zwolennikow.
Ani akita, ani jego właścicielka, nie doznali żadnych obrażeń. Pogryziona kobieta miała w ręce chipsy, nie kij, nie maczetę ani nie siekierę.

Zofia Mrzewińska